Ας την εξερευνήσουμε μέσα από τα μάτια ενός παλιού κατοίκου του χωριού.
Κατά τον Κώστα Χινόπωρο, παλιό κάτοικο του χωριού, υπολογίζεται ότι το χωριό χτίστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους, πεποίθηση βασισμένη σε τυχαία ανασκαφικά ευρήματα μεταξύ των ετών 1900-1920.
Φαίνεται το χωριό να ήταν χωρισμένο σε μικρούς συνοικισμούς ή μαχαλάδες με κάποια εξάρτηση κτηματική. Από θεμέλια παλαιού σπιτιού με πολλά καμένα χάλκινα σκεύη και καβουρδισμένο σιτάρι και από ένα παμπάλαιο υδραγωγείο κατασκευασμένο από κυλινδρικούς πήλινους σωλήνες που μετέφερε νερό από τους Πάνω προς τους Κάτω Μαχαλάδες. Επίσης το ότι το χωριό χτίστηκε κατά τα βυζαντινά χρόνια συμπέρανε ο Κώστας Χινόπωρος και από τα υπεραιωνόβια καρποφόρα δέντρα του χωριού μια καρυδιά που υπήρχε στο κέντρο του χωριού και μια καστανιά έξω από το νεκροταφείου της Αγίας Παρασκευής.
Η οικονομία του χωριού ήταν καθαρά γεωργική και μάλιστα πτωχή γεωργική, για το λόγο αυτό υπήρχε εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση.
Το έδαφος του χωριού προσέφερε μόνο συγκεκριμένες δυνατότητες καλλιέργειας , κυρίως πατάτες, όσπρια, φρούτα και εκλεκτά σταφύλια.
Για το λόγο αυτό αναπτύχθηκε παράλληλα με τη γεωργία και η κτηνοτροφία. Οι κάτοικοι επίσης ασχολούνταν με τον τρύγο των σταφυλιών, το πάτημα και το βράσιμο του κρασιού, το σταφύλι οι Μυρικιώτες το ονόμαζαν και «Κολαζού». Έφτιαχναν επίσης το δικό τους τσίπουρο όταν έπιαναν τα πρωτοβρόχια, μάζευαν τα μήλα τους τα οποία ονόμαζαν «πετσόμηλα» και «τίναζαν» τις καρυδιές τους για να μαζέψουν τους καρπούς τους.
Τουρκοκρατία - Σύγχρονη Ιστορία
Το χωριό γνώρισε καταστροφές κατά την Επανάσταση του 1821 κατά την κατοχή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τον εμφύλιο του 1946-1949.
Τον Αύγουστο του 1823 το χωριό πυρπολήθηκε από τον Μουσταή πασά με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να το εγκαταλείψουν και να μεταφερθούν στα γύρω ορεινά χωριά για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι στις 25 Οκτωβρίου 1942 ο Άρης Βελουχιώτης στεφάνωσε στη Μυρίκη το δάσκαλο του χωριού Γεώργιο Τσώνη με την Ελένη Χεινόπωρου. Στο γάμο αυτό ο Άρης Βελουχιώτης χόρεψε μπροστά το τραγούδι «τούτη η γης κυρά Γιώργαινα».
Τον Αύγουστο του 1944 οι Γερμανοί έκαψαν ζωντανό τον κάτοικό του χωριού τον Αλέξανδρο Παπαδόπουλο και σκότωσαν άλλους δύο, τον Ιωάννη Λ. Σακκά και την Αλεξάνδρα Ε. Καντλή, ενώ στον εμφύλιο πόλεμο επίσης σκοτώθηκαν ή πέθαναν αργότερα λόγω των κακουχιών περίπου 20 χωριανοί.
Εκπαίδευση στο χωριό
Το 1890 κατασκευάστηκε το πρώτο δημοσυντήρητο τετραθέσιο δημοτικό σχολείο στο χωριό με ένα μικρό ισόγειο κτίριο ενώ μέχρι τότε τα μαθήματα γινόντουσαν στο υπόστεγο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου.
Οι πρώτοι κοινοτικοί δάσκαλοι ήταν άνθρωποι που κατείχαν τις στοιχειώδεις γνώσεις ανάγνωσης γραφής και λίγης αριθμητικής και δεν είχανε χρηματικές αλλά υλικές απολαβές, που τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ πιο χρήσιμες.
Χαρακτηριστικά αναφέρονται οι Κωνσταντίνος Τσιάρας και Ιωάννης Παπαδόπουλος, κάτοικοι του χωριού, που υπήρξαν δάσκαλοι στα πολύ παλιά χρόνια, πριν την ίδρυση του σχολείου.
Ο πρώτος και για πολλά χρόνια σπουδαίος δάσκαλος της Μυρίκης ήταν ο Παπαγιάννης Νούλας ο οποίος το 1906 χειροτονήθηκε εφημέριος του χωριού.
Το 1926-27 ιδρύθηκε το νέο διδακτήριο με δύο μεγάλες αίθουσες, ξύλινα πατώματα, μεγάλο προαύλιο και έναν κήπο, το οποίο στέγαζε τότε 100 με 120 παιδιά. Κατά την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου έκλεισε για δύο χρόνια και ξανά άνοιξε τη περίοδο 1948-49. Σιγά σιγά όμως η μαθητική του δύναμη άρχισε να περιορίζεται ώσπου τελικά έκλεισε το 1983.
Ενδεικτικά παραδείγματα διδασκάλων που δίδαξαν στο σχολείο είναι οι:
- Γεώργιος Τσώνης
- Βασιλική Αγρίου
- Νικόλαος Παρμάκης
- Ευάγγελος Κουρλός
- Νικόλαος Σταθόπουλος
- Ευτυχία Σαξώνη